Sartini, Massimo: D'Tragedie vum Kinnek Wenzel

t huet d Liewen zwëschen Stëbs an Sënn ze wielen:Wann Stëbs, dann stëmmt et, dass wat steet verdaamt,Wann Sënn, ass Sënn wat ass soubal mir sinn.Ass schlofen net méi liicht wéi d Liicht z erwächen?Ah, schlofen, stoen wéi den Papp, net so nEch sinn, ass séisst Vergiessen batter g néissen.D Léift schlofen loossen, blann duerch d Schlass schéin schleefen,Net denken, dass den Doud däin Bild bedeit,Mee dass du onbefreit däin Freier muerBesichen kënns an Stonnen schenks en puer,An iwwermuer d Verlaangen net ze stur.Firwat soll ech mech Kroun an Kierper ginn?Ech weess du kënns erëm mat neiem Kleed.Wann d Leit och gleewen, wou erkennen si,Dass Gott net d Geld, mee d Gold dat d Welt begléckt;Keen muer, keen Honger, einfach alles sinn,Keen Krich, keng Kierch, mee ouni kréien ginn,Keen Haass, keng Mauer, wann och Saachen sinn,Mee go n an so n jo, ech hunn dech gesinn.Du Onsichtbart, du Wäisst an Äis gekleet,Däin Fleesch soll bleech net bleiwen zënter d LéiftDen fräien Floss duerch d Biewen rëmerkannt.