Zalto mortale (Jean Back)

En Epicier ouni Äerm, dee sech um Escher Gaalgebierg wëllt d’Liewen huelen, de Strack schonn ëm den Hals geluecht an d’Protheesen ewechgehäit. En Taxidermist, deen zu Monaco Vakanz vum Déierenopstoppe mécht an do d’Anna aus Libyen kenneléiert an tëscht deem senger batterer Realitéit an der eegener Fantasie hin- an hiergerappt gëtt. An e Camionschauffer, deen op der Sich no sengem Alter Ego queesch duerch Europa rullt, zesumme mam Luis, dem Homard.

A sengen dräi Monologe beschreift de Jean Back op eng subtil Manéier aussergewéinlech Mënschen an ongewinnte Situatiounen. Si musse sech a Fro stellen, musse sech mat engem fiktiven oder wierkleche Vis-à-vis auserneesetzen, fir sech selwer ze fannen. Emol grotesk, emol ironesch, awer ëmmer mat Humor léisst den Auteur de Lieser un hire Schicksaler deelhuelen. Eng Sprooch räich u Biller a voller Rhythmus maachen aus „Zalto mortale“ en authentesche Liesgenoss.